Een nieuwe horizon

Tags: dood, hemel, God,

Afgelopen week nam ik afscheid van hem. Hij was vader van 3 kinderen en hij en zijn vrouw kwamen lang geleden in dezelfde nieuwbouwwijk te wonen als wij. Onze kinderen speelden met elkaar en zo kregen we meer contact. Verjaardagen, oud en nieuw, we hielden ervan om het leven te vieren. Hij was al jaren ziek maar de ziekte was onder controle. Wel was hij steeds vaker moe. En toen ineens gaf zijn lichaam het op.
Tijdens het afscheid in kleine kring waren we rond zijn kist verenigd, precies zoals het hem paste. We dronken koffie en praatten. Zijn vrouw, kinderen, aangetrouwde kinderen en zijn twee kleinzoontjes waren verdrietig maar tegelijk waren ze blij voor hem dat hij nooit pijn heeft gehad en hem een lang ziekbed bespaard is gebleven. Het was goed zo.
Tijdens de crematieplechtigheid zagen we tijdens de muziek die was uitgekozen foto’s van hem. Als jongetje, als jonge verliefde man met zijn, toen nog, meisje, als bruidegom, als jonge vader, als vader van oudere kinderen, als opa….. We zagen hoe hij genoot van een hapje en een drankje en van het zeilen op de boot. Hij genoot van het leven.  In die foto’s zag ik waar het leven om draait. Dat is wat we ons herinneren; het samen zijn, het plezier dat je samen hebt, de aandacht die je de ander geeft, de liefde die je samenbindt. Zijn vrouw, zoon en schoonzoon spraken liefdevolle woorden en deelden prachtige herinneringen. Allen die luisterden herkenden hem in hun woorden.
“Je bent voor het laatst uitgevaren” zei één van de sprekers ” Je boot verdwijnt aan onze horizon en zal aan een nieuwe horizon verschijnen”. 
Wat een prachtig beeld. Het liet me wel met vragen achter. De familie is niet godsdienstig. Waar vaart de boot naar toe? Wat is daar dan achter de einder. Het is niet ingevuld met beelden. Ik hoor sommige mensen zeggen; “Als je dood bent is het gewoon klaar. Er is niets. Dood is dood”. Maar mensen die dat zeggen lijken meer en meer in de minderheid. Ik hoor nu meer mensen zeggen dat we ergens naar toe gaan, dat we een nieuw bestaan tegemoet gaan in een geestelijke wereld. Maar is dat niet ook wat Christenen geloven? Er is zeker verschil. Ik heb gekozen om dat bestaan met beelden in te vullen. De geestelijke wereld noem ik hemel en beschrijf met  woorden wat ik hoop en geloof. Na mijn dood zingen mensen die achter blijven voor mij en vragen of de engelen mij mogen begeleiden op mijn weg naar de hemel. De weg alleen lijkt me eng en eenzaam maar met de engelen om mij heen voel ik mij beschermd. Ik ga naar mijn Barmhartige Vader die al mijn leven lang op de uitkijk staat en mij verwacht. Hij neemt mij op in zijn liefde en ik zeg Vader; ik heb het niet allemaal zo goed gedaan als ik had gewild. Het spijt me. Hij slaat zijn armen om me heen, ik voel mijn geliefden om mij heen; achter de horizon kom ik thuis in een veilige haven! 
Hoe het ook zal gaan, ik wens deze lieve man een behouden vaart.


28 November 2015, Gepost door Liesbeth van Gool