Kerstwens

Tags: kerstwens, kaarsje, stal, school,

De scholengemeenschap in mijn woonplaats houdt ieder jaar in de week voor de kerstvakantie hun Respectweek. Zij gaan dan met hun leerlingen naar de moskee en naar de kerk om daar te horen wat mensen geloven en op welke manier ze met hun geloof omgaan. De school is een katholieke school en ze hechten er aan de leerlingen te laten nadenken over wat kerst voor hen inhoudt. Tegen de stroom van de financiële en bureaucratische druk, die op het onderwijs staat, in proberen zij ook nog iets aan hun identiteit te doen. Dat kost moeite en is afhankelijk van de inzet van enkele docenten. Door bezuinigingen worden ze overladen met steeds meer taken. Het is geen onwil maar onmacht. Godsdienst/Levensbeschouwing is bovendien ingewikkeld geworden. Maar ze komen omdat ze het waardevol vinden. Waardering voor deze docenten!
 
Vreemde omgeving
De leerlingen komen naar de kerk met hun kerstwensen, die ze op kerstballen hebben geschreven. Ik ontvang hen en laat ze eerst maar eens om zich heen kijken.  Ze komen in een omgeving die ze niet kennen, een omgeving die een enkeling kent van vakantie omdat ze dan met hun ouders een kerk gaan bekijken. Ze vragen honderduit over alles wat hen opvalt. Ze zijn nieuwsgierig. Eén van de klassen die op bezoek komt is de taalklas; een kleine groep jonge mensen, gevlucht uit Syrië, Somalië en Guinee. Zij leren Nederlands en ‘over Nederland’ van een lieve docente die uitstraalt dat ze veel om deze kwetsbare jonge mensen geeft. We trekken door de kerk en onderweg vertel ik wat ze zien, van knielkussen tot orgel en van aureool tot kruis. Ze kijken hun ogen uit en uiteindelijk gaan we in een kring rond de grote stal zitten.
 
Gesprek bij de stal
We hebben alleen de herders, de schapen, de os en de ezel in de stal gezet. Maria en Jozef staan op afstand maar goed te zien. Het valt hen op en ze vragen waarom. Ik vertel dat ook zij een herberg zochten, een gastvrije plaats, en dat ook zij afhankelijk waren van de gastvrijheid van mensen. Deze kinderen weten hoe dat voelt. We praten zo goed en zo kwaad als het gaat over hun ervaringen. Om de beurt lezen ze de wens van hun kerstbal. Een meisje uit Syrië zegt; “Ik wens dat de oorlog ophoudt”. Ze kijkt me aan en het snijdt door mijn ziel. Zij weet wat oorlog is, ik ken de verschrikkingen alleen van de tv. Ik kan in eerste instantie niet anders dan stil zijn en terugkijken.  
 
Kaarsje
Onze laatste halte is het Maria altaar. Ik zeg dat wij geloven dat Maria voor iedereen een moeder wil zijn en dat wij onze zorgen met haar delen. De docente vertelt de leerlingen dat ze in hun lokaal een speciale plaats gaat maken, waarop ze vanaf vandaag iedere dag een kaars zullen branden voor alle mensen die in hun gedachten zijn, mensen die ze moeten missen en waar ze zich zorgen om maken. Bij Maria branden ze die ochtend samen hun eerste kaars. We zijn even stil en ik bid voor hen.      
 
 
 
 

---