Op Knuffeltournee

In mijn omgeving zijn in de laatste twee weken 3 baby’tjes geboren. Twee vriendinnen van mijn dochter en een vriend van mijn zoon zijn respectievelijk moeder en vader geworden. Ik ken deze vriendinnen en vriend al heel lang. Als kind kwamen ze al bij ons thuis om te spelen en nu zijn ze een nieuwe dimensie ingestapt die ik ook mag meemaken. Ik mag op kraamvisite. Ik ga op knuffeltournee.
Wat is het heerlijk om zo’n pas geboren baby’tje te mogen vasthouden. Ontspannen liggen ze in mijn armen en ik kijk naar hun gezichtje. Het is genieten om ze rustig te zien ademhalen. Ik kijk en ik kijk….. Wie ben je nieuw mensenkind? Wat voor mens zal je worden? Wat ga je doen? Alles ligt nog verborgen in dat kleine hoopje mens in mijn armen.
‘Waartoe zijn wij op aarde’ of in gewoon Nederlands ‘Wat doe ik hier’. ‘Waarom ben ik hier’ is de grootste vraag van ons leven. In onze maatschappij geven we vaak technische antwoorden; “Het toeval wilde dat dit zaadje en dit eitje samenklonterden tot cellen en daar ben je uit ontstaan”. Zal dat antwoord genoeg zijn? Ik denk het niet. Wat gaan we dan vertellen? “Als je de goede keuzes maakt wordt je succesvol, rijk, machtig”. Is dat werkelijk de bedoeling van ons bestaan? We testen en meten de resultaten bijna vanaf het begin van hun leven. Kinderen krijgen door dat ze goed moeten scoren. Hoe gaat het met de kinderen die dat niet kunnen? Zijn we hier om te mislukken?
Welk beeld van de wereld gaan we aan hen geven? Wat gaan we laten zien over wat leven op aarde inhoudt? Als we de media moeten geloven is de wereld verdorven en slecht. Oorlog, mishandeling, oplichting, corruptie over de hele wereld. Werkeloosheid en een vluchtelingenstroom die niet meer te stuiten is beheersen onze gesprekken en dan ineens als door een kier breekt er iets anders door als ik naar het kindje in mijn armen kijk. Ik zie onschuld. Ik zie liefde. Wat een zegen.
Het nieuwe leven in mijn armen komt voort uit Liefde. Ik zie het in de ogen van de jonge ouders. Wat een zegen voor deze kinderen. De huiskamers zijn versierd met kaarten vol goede wensen, kleine kleertjes, beschuit met muisjes. Ze ademen de zachte kant van ons bestaan. Ik geloof dat deze ouders in staat zullen zijn hun kinderen vertrouwen in het leven te geven. Ik hoop dat zij en velen met hen hun kinderen zullen doorgeven dat ze uniek en gewenst zijn. Niet zomaar een toevalstreffer maar dat juist zíj hier gekomen om hun eigen rol in het grote verhaal te spelen. Welke is nog onbekend en zal zich nog openbaren. Dat zij een eigen talent hebben gekregen dat de moeite waard is. Maar vooral dat ze geliefd zijn en bedoeld om lief te hebben.
Ik zit op kraamvisite en knuffel ze en wens ze toe dat ze het Licht altijd zullen vinden, ook als het een keertje erg donker wordt. En ik teken met mijn duim een klein kruisje op hun voorhoofd.

---