"Zalig zij die griep hebben"

Tags: griep overgave liefde ziek ontvangen,

Net als velen ben ik gegrepen door het griepvirus. Het had me stevig te pakken. De eerste dagen verkeerde ik in een roes door de koorts en langzaam werd het helderder. Een week in mijn bed. Ik kon er niet uit, gevangen binnen de oppervlakte van mijn slaapkamer met series en films om mij af te leiden. Maar wat werd de wereld klein….

Makkelijker te geven dan te ontvangen
Een paar dagen voor deze griepaanval had ik voor een groep vrouwen een avond verzorgd over barmhartigheid, over de betekenis van het begrip, dat niet alleen houding maar ook actie in zich draagt. De vrouwen in deze groep zijn doeners, zoals zovelen van hun generatiegenoten denk ik, en ze zijn, ieder op hun eigen manier, actief om iets voor een ander te doen. Zowel binnen de parochie als in hun gezin en vriendenkring hebben ze een open oog en oor voor de mensen die aandacht nodig hebben, passen regelmatig op hun kleinkinderen en doen dat allemaal met heel veel inzet. We eindigden de avond met de andere kant van de medaille, namelijk het ontvangen. Ontvangen bleek een ander verhaal; “Ontvangen? Welnee, dat is niet nodig, we hebben al zoveel… Laat mij maar geven, daar ben ik beter in”. Aan het eind van de avond kreeg ik een mand met lekkers en reageerde met een knipoog; ’Ach dat hadden jullie niet hoeven doen, maar ik ben er wel blij mee’. Ik ontving de mand maar ontving ik op dat moment echt? Wat hield me tegen? Wat houdt me tegen?

Helemaal afhankelijk
Deze week kantelde er iets. Alleen thuis met deze zware griep realiseerde ik mij dat ik totaal afhankelijk was van anderen. Mijn man was er vanwege zijn werk al die tijd niet. Dat kwam erg vervelend uit maar ja, griep plan je niet en dus besloot ik mij te laten helpen en er van te genieten. Dat klinkt voor een ander misschien als een vreemd statement maar voor mij was het een drempel die ik overging. Ik geef anderen misschien niet makkelijk de gelegenheid om iets liefs voor mij te doen maar ik geef mijzelf nog minder de kans om me te koesteren in hun zorg. Dat veranderde. Iedere dag kwam er één van mijn kinderen langs. Soms heel kort, soms langer. Zij brachten de wereld even naar binnen samen met pakken sap en mandarijntjes. Ze verschoonden mijn bed, bleven bij mij toen ik niet alleen durfde te douchen en droogden mijn haar. Vertelden mij verhalen over wat ze meemaakten en zorgden zo dat ik me mens bleef voelen. En het kwam ook in mijn hart binnen. Nu ik echt niet anders kon, durfde ik mij over te geven. Ik stelde mijn hart zonder gene open en het werd warm onder hun liefdevolle werken van barmhartigheid.

Werkt het dus zo? Is dat wat er bedoeld wordt met “Zalig zijn de armen”? Kon ik, nadat ik accepteerde dat ik niets anders meer kon dan alleen ontvangen, pas echt ontvangen? Ik ben blij en dankbaar dat ik dit heb mee mogen maken maar de griep….. die maar niet meer!

---