Jarig

Tags: baby, bevalling, ritueel, geboorte,

Mijn oudste zoon is jarig. Het blijft voor mij altijd een ontroerende dag waarin ik even terug ga in de tijd. Ik zag uit naar het ‘moeder worden’ hoewel ik het ook jammer vond om afscheid te nemen van mijn zwangerschap. Zo één als je dan bent met een ander mens, wordt je nooit meer. Ik zag op tegen de bevalling. Niet zozeer vanwege de angst voor de pijn maar meer voor het verlies van controle; de natuur neemt over. Ik weet nog hoe laat ik mijn eerste wee voelde, waar ik was en vooral dat mijn man buiten was. Hij was iemand aan het helpen en had totaal niet in de gaten dat er ook in zíjn leven iets prachtigs te gebeuren stond.
Samen met het kind in mijn buik stond ik voor een opdracht. Samen moesten we deze klus klaren. Iedereen kon aanmoedigen en koude washandjes op mijn hoofd leggen maar we moesten dit samen doen. Ik had het zeker niet uit handen willen geven. Wat een prachtige intense ervaring! Ik zette nieuw leven op deze aarde. Leven vol belofte, vol kansen maar vooral vol Liefde.
Tot de jaren ’60 van de vorige eeuw heeft er in mijn traditie een ritueel bestaan dat vrouwen ondergingen na de bevalling. Dit ritueel, de kerkgang, vond plaats een aantal weken na de geboorte van hun kind. Het was het einde van de kraamtijd en moeder en kind deden daarmee weer de stap naar het gewone leven. Het was een zegenend en positief ritueel dat al stamt uit de 9^e eeuw maar in de vorige eeuw werd het anders gevoeld. Veel vrouwen hebben het als intimiderend en kleinerend ervaren en sommigen zijn er zelfs boos over dat dit hen is aangedaan. Dit ritueel is al lang al weer afgeschaft maar toch…..
Ik voelde me tijdens de bevalling heel dicht bij God. In mijn lichaam was een baby gegroeid, een mensje dat een ziel in zich draagt, een vonk van God. Ik mocht dat nieuwe leven op aarde zetten. Dat maakte het moment voor mij onaards, bijna hemels. Na de bevalling had ik tijd nodig om emotioneel terug op aarde te komen. Een ritueel om de verhouding tussen hemel en aarde weer in balans te brengen was voor mij wel fijn geweest. Ik had dan een manier gehad om mijn grote emotie om te zetten in een handeling die mij weer midden in het leven van alledag terug zette. Het had een mogelijkheid gegeven om mijn diepe  dankbaarheid te vertalen. Dank je wel God, voor dit prachtige mensenkind.
Dat gevoel van dankbaarheid heb ik nog, als ik naar hem kijk. Een prachtige man is hij geworden met een hart vol liefde en passie voor wat hij doet. Vandaag ben ik 33 jaar moeder. Ik ben blij met hem en hij met mij. Hij is blij met zijn vriendin en met haar gaat hij zijn toekomst tegemoet. Ik kijk er naar en geniet.

Lieve jongen, gefeliciteerd. We vieren vandaag  jouw leven en dat is een geschenk. God zij dank!
 

---