Reason for living

Tags: popmuziek, liefde, God, bidden,

De laatste tijd heb ik veel afspraken in de regio. Ik geniet van het auto rijden. Het liefst ’s avonds met de radio aan als de wereld er uit ziet als een kerstboom. De radio neemt me mee in mijn herinnering naar situaties en gebeurtenissen en ik zing luidkeels mee. Sommige teksten komen bij mij binnen en ontroeren me en ineens valt het me op hoe vaak het woord pray klinkt.
Een zangeres zingt over een gebed dat zij voor iemand uitspreekt omdat zij iemand lief heeft. Een zanger zingt over zijn zoektocht naar de reden van ons bestaan. Hij gaat bidden, wordt stil en voelt dat er Iemand is voor hem. Een groep vraagt om “some guidance from above”. Waarom zou je dat vragen als er toch niks is? Zijn songwriters dan van een andere soort? Als het nergens op slaat waarom draaien we deze nummers dan nog? Anita Meijer zong het al “tell me why do I pray” en daarover blijf ik nadenken.
Tijdens het bezoek van een groep leerlingen in de kapel van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo, vertelde ik hen wat mensen daar komen doen en wat ze daar ervaren. Ik vertelde dat mensen die daar komen zich kwetsbaar voelen en vragen om kracht, liefde, om gedragen te worden in hun bestaan en dat zij, wanneer ze de kapel verlaten, zich beter voelen en het leven weer aankunnen. Een aantal van deze leerlingen werd ontroerd door wat ik zei en ik zag dat sommigen tranen in de ogen kregen. Enkelen keerden een beetje in zichzelf. Een bijzonder moment.
Na afloop stonden er twee pubers op mij te wachten. Ze draaiden een beetje en één van de twee zei: “Mevrouw mogen wij ook bidden? We hebben het nooit geleerd” en “Moet dat op een speciale manier? ” In hun tastende woorden klonk een zeker verlangen door.
Op sommige scholen is het nog wel de gewoonte om te bidden maar op vele scholen wordt er niet meer gebeden. Men zegt dat men hiervoor heeft gekozen omdat het merendeel van de kinderen niet van katholieke/christelijke huize is, dan wel omdat de leerkrachten er zelf niet achter staan. Maar misschien laten we daarmee wel iets heel belangrijks liggen.
Het gaat mij niet om de vorm maar wel om het aanreiken van de mogelijkheid dat God bestaat en dat je contact kan hebben. Want zijn we niet allemaal een beetje zoals deze twee jongens bij de kapel. “I want to feel real love” zingt Robbie Williams. Is dat misschien de reden waarom we bidden? Zoeken we niet gewoon het gevoel onvoorwaardelijk geliefd te zijn? En is dat niet hetzelfde als aansluiting zoeken met God?
Status Quo zingt in ‘Reason for Living’: “I could feel that there was somebody there”.
Mocht je het een keer aandurven en de aansluiting vinden, dan kun je het uit eigen ervaring meezingen in de auto of waar dan ook. Ik ga weer op pad. Wie weet waar de radio me vandaag op trakteert.

Wil je ook samen met anderen nadenken over teksten en de popsongs zingen? In januari en februari organiseer ik tweedaagse workshops                           “Spirituele reis door popsongs”.

“Reason for living” via youtube
 

---

Mooie mensen

Tags: liefde, vergeven, mens zijn, interview ,

De afgelopen weken zijn gevuld met mooie verhalen. In opdracht van uitgeverij Adveniat ben ik bezig om een boekje te schrijven voor de Nederlandse en Belgische (Vlaamse) markt. Ik heb daarvoor o.a. 10 mensen geïnterviewd in Nederland en België. Het boekje staat helemaal in het kader van het jaar van Barmhartigheid. De media besteedden aandacht aan de start op 8 december in Rome. De paus opende het jaar door de heilige deur in de St Pieter te openen. Barmhartigheid de kern waar het in mijn geloof om draait. ‘Barmhartigheid’, vertellen de geïnterviewden , ‘betekent de ander als mens te zien en met liefde in je hart te ontmoeten’.

Het is simpel maar niet altijd makkelijk
Dat klinkt zwaar maar het is heel eenvoudig. We hebben allemaal wel eens de neiging om iemand, die ons in onze ogen slecht heeft behandeld, een hak te willen zetten. We praten expres niet met hen of proberen hen door onze acties te laten merken dat we gekwetst zijn. ”Ze moeten het maar voelen”, zeggen we dan. Leven vanuit Barmhartigheid betekent hierop te antwoorden met gedrag dat liefde uitstraalt. Ons wordt gevraagd altijd het goede in de ander te zoeken en de liefde te laten stromen. Soms lukt dat goed; ik ben boos op iemand omdat hij of zij mij verdriet heeft gedaan en ik kijk de ander aan en ik voel mijn hart zachter worden. Dan verdwijnt mijn boosheid en kan ik de ander zien in zijn onvermogen of in zijn worsteling. Dat betekent niet dat ik het gedrag van de ander dan goedkeur maar ik ben dan in staat verder te kijken. Ik geloof dat we er niet op uit zijn om elkaar bewust te kwetsen. Maar soms wordt mijn hart niet zacht en heb ik hulp nodig van een ander die me wakker maakt en me uit mijn comfortzone haalt. Door mij te helpen met andere ogen te kijken, ben ik in staat mijn hart weer open te zetten en geef ik de relatie weer een kans. Die ander deed iets voor mij dat ik een werk van barmhartigheid noem.

Liefdeswerk door mooie mensen
In de afgelopen weken sprak ik 10 mensen die zich inzetten om de liefde in de wereld meer kans te geven. Ze bezoeken gevangenen, voeden hongerigen, troosten bedroefden, helpen daklozen, zetten zich in voor vluchtelingen, begeleiden de stervenden, helpen mensen elkaar te vergeven, steunen de zieken, helpen mensen weloverwogen keuzes te maken en bidden voor ons allen. Zij doen de werken van barmhartigheid. Zij zetten zich in op een bijzondere manier. Zij noemen zich geen vrijwilligers maar zijn als vrienden voor de ander. Zij maken contact met liefde in hun hart en geven deze liefde door.  Liefde die zij op hun beurt ook hebben ontvangen. Zij hopen dat zij op deze manier een kanaal mogen zijn waar Gods liefde doorheen stroomt. Als ik hun verhalen opschrijf krijg ik meer vertrouwen in de wereld. Deze mensen helpen de liefde stromen en liefde is altijd sterker dan alle kwaad dat we elkaar kunnen aandoen. Wat een mooie mensen.

(het boekje lezen? Bestel het in de webshop van Adveniat, www.adveniat.nl )
 

---

"Zalig zij die griep hebben"

Tags: griep overgave liefde ziek ontvangen,

Net als velen ben ik gegrepen door het griepvirus. Het had me stevig te pakken. De eerste dagen verkeerde ik in een roes door de koorts en langzaam werd het helderder. Een week in mijn bed. Ik kon er niet uit, gevangen binnen de oppervlakte van mijn slaapkamer met series en films om mij af te leiden. Maar wat werd de wereld klein….

Makkelijker te geven dan te ontvangen
Een paar dagen voor deze griepaanval had ik voor een groep vrouwen een avond verzorgd over barmhartigheid, over de betekenis van het begrip, dat niet alleen houding maar ook actie in zich draagt. De vrouwen in deze groep zijn doeners, zoals zovelen van hun generatiegenoten denk ik, en ze zijn, ieder op hun eigen manier, actief om iets voor een ander te doen. Zowel binnen de parochie als in hun gezin en vriendenkring hebben ze een open oog en oor voor de mensen die aandacht nodig hebben, passen regelmatig op hun kleinkinderen en doen dat allemaal met heel veel inzet. We eindigden de avond met de andere kant van de medaille, namelijk het ontvangen. Ontvangen bleek een ander verhaal; “Ontvangen? Welnee, dat is niet nodig, we hebben al zoveel… Laat mij maar geven, daar ben ik beter in”. Aan het eind van de avond kreeg ik een mand met lekkers en reageerde met een knipoog; ’Ach dat hadden jullie niet hoeven doen, maar ik ben er wel blij mee’. Ik ontving de mand maar ontving ik op dat moment echt? Wat hield me tegen? Wat houdt me tegen?

Helemaal afhankelijk
Deze week kantelde er iets. Alleen thuis met deze zware griep realiseerde ik mij dat ik totaal afhankelijk was van anderen. Mijn man was er vanwege zijn werk al die tijd niet. Dat kwam erg vervelend uit maar ja, griep plan je niet en dus besloot ik mij te laten helpen en er van te genieten. Dat klinkt voor een ander misschien als een vreemd statement maar voor mij was het een drempel die ik overging. Ik geef anderen misschien niet makkelijk de gelegenheid om iets liefs voor mij te doen maar ik geef mijzelf nog minder de kans om me te koesteren in hun zorg. Dat veranderde. Iedere dag kwam er één van mijn kinderen langs. Soms heel kort, soms langer. Zij brachten de wereld even naar binnen samen met pakken sap en mandarijntjes. Ze verschoonden mijn bed, bleven bij mij toen ik niet alleen durfde te douchen en droogden mijn haar. Vertelden mij verhalen over wat ze meemaakten en zorgden zo dat ik me mens bleef voelen. En het kwam ook in mijn hart binnen. Nu ik echt niet anders kon, durfde ik mij over te geven. Ik stelde mijn hart zonder gene open en het werd warm onder hun liefdevolle werken van barmhartigheid.

Werkt het dus zo? Is dat wat er bedoeld wordt met “Zalig zijn de armen”? Kon ik, nadat ik accepteerde dat ik niets anders meer kon dan alleen ontvangen, pas echt ontvangen? Ik ben blij en dankbaar dat ik dit heb mee mogen maken maar de griep….. die maar niet meer!

---