de Druppel

Tags: oordeel, woorden ,

Afgelopen week kwam ik terug van een vergadering en had bij thuiskomst nog geen slaap. Mijn hoofd zat vol met wat was besproken. Ik nam wat te drinken en zette de tv aan. Een herhaling van DWDD. Ik ging er voor zitten. De sidekick was deze keer Adriaan van Dis. Het ging deze avond over de verschrikkingen van de aanslagen in Parijs. Er waren deskundigen uitgenodigd en er ontstond een interessant gesprek. Aan het eind van het gesprek maakte dhr. van Dis een opmerking die me ineens zo verkeerd schoot. Het was er een in een reeks van vele die waren uitgesproken op de tv en voor mij de druppel.
“Godsdienst is algemeen onzin”, zei hij. En door in eigen land imams op te leiden zou je kunnen werken aan, zo zei hij: “een behoorlijke, normale en redelijke godsdienst voor zover dat met godsdienst kan”
Wat me zo verkeerd schiet is niet alleen dat ik mezelf als weldenkend mens weggezet voel als een of andere wezen dat alles niet goed op een rijtje heeft. Nu ben ik zelf iemand die volop meedraait in de samenleving maar je zal maar moeten worstelen in de marge. Ik denk aan allen die moeite doen om in onze samenleving het hoofd boven water te houden. Je zult je al gemarginaliseerd voelen en dan deze opmerkingen ook nog moeten incasseren. Hoeveel kan een mens aan?
Ik denk ook aan al die mooie mensen die geïnspireerd door hun geloof hard hebben gewerkt aan een betere wereld. Mensen die hun dagelijkse leven proberen te leiden met liefde in hun hart, die proberen Gods liefde in deze wereld merkbaar door te geven. Niet alleen nu maar ook in het verleden. Zij zorgden voor de zieken, in de kraamzorg, zorg voor psychiatrische patiënten, maatschappelijke zorg, zorg voor weduwen en wezen, gaven onderwijs. Wij mogen daar nu van genieten. Het is veelal door de overheid overgenomen en wordt nu meer en meer geprivatiseerd. Ik denk aan al die mensen die naar ontwikkelingslanden zijn gegaan en daar komen om te blijven, ook als het moeilijk wordt. Zelfs als het gevaarlijk wordt en NGO’s hun mensen terug trekken, blijven ze. We hoeven alleen maar te denken aan die bijzondere pater Frans van der Lugt in Syrië, die het leven heeft gelaten uit liefde voor mensen. Is dat het resultaat van onzin?
Wat me stoort is dat deze woorden in de media worden uitgesproken met de arrogantie van het gelijk. De mensen die zo spreken lijken zich niet meer afvragen of ze wel gelijk hebben. Ze geven een oordeel over een heel groot deel van de wereldbevolking. Zijn deze mensen niet net zo oordelend als sommige mensen die een godsdienst of ideologie aanhangen en zich vastbijten in hun eigen gelijk? Is dat niet waar het probleem zit?
Ik hoop dat mensen die spreken waar velen hen kunnen horen dat altijd zullen doen met liefde en wijsheid. Woorden kunnen als emotionele wapens grote schade toebrengen. Ik veroordeel iedere vorm van moord en marteling. Ik denk dat God huilt over wat wij, mensen, elkaar aandoen. 


21 November 2015, Gepost door Liesbeth van Gool